O ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙ...

Seppuku
Λευτέρης Μανιαδάκης…{50 Δ+ νωρίς άστο ελιά 20 Δ+ φάε χόρτα 60} Α+ στην κερασιά 30… …δεν είναι κομμάτι της φαντασίας μας αλλά απόσπασμα των σημειώσεων της πιο Xtreme ειδικής της χώρας μας. Της Φτέρης. Τώρα πια, αυτές οι αράδες που για μας όλους απεικόνιζαν το δρόμο και μας έδιναν το στίγμα για το πόσο θα έπρεπε να πιέσουμε τα όρια δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Η ελιά κάηκε, το ίδιο και η κερασιά αλλά και τα βάτα που χτυπούσαμε για να κουμπώσουμε στα τυφλά την 5η προσπαθώντας να κυριαρχήσουμε στους νόμους της φυσικής μέσα στα μονοπάτια που άνοιξε ο άνθρωπος για να διασχίσει τη φύση. Η φύση δεν υπάρχει πια, κάηκε. Δεν αρρώστησε, δε χτυπήθηκε από την ίδια της τη μανία για να αφήσει ένα εφαλτήριο ώστε να ανακάμψει. ΚΑΗΚΕ. Πώς στους πολέμους μετά από τη λεηλασία ενός τόπου οι οχτροί άφηναν «καμένη γη» στον αντίπαλο στρατό; Με τον ίδιο τρόπο καταστρέψαμε τη φύση που μας φιλοξενούσε και μας αγκάλιαζε όλα αυτά τα χρόνια. Χρόνια τώρα τρέχαμε στους αγώνες του πρωταθλήματος ράλλυ πρωταρχικά για το ότι αυτή μας η ενασχόλησή μάς έβγαζε απ’ το καβούκι της μεγαλούπολης και μας έστελνε στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδος για να αγωνιστούμε μέσα στα δάση και τα ποτάμια, στους κάμπους και τις οροσειρές, κρατώντας μας σε επαφή με το χώρο στον οποίο ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να ζει. Πόσες φορές δεν σταματήσαμε στις δοκιμές για να θαυμάσουμε έναν επιβλητικό πλάτανο, πόσες φορές δε βρήκαμε δροσιά στα γάργαρα νερά μιας πηγής κάτω από τα έλατα, πόση αγαλλίαση νιώσαμε παίρνοντας ένα δεκάλεπτο ύπνο ανάμεσα στις φτέρες, στη σκιά από τους δρύες… Τώρα είναι όλα μαύρα. Η Φολόη, το Σπαθοβούνι, η Φτέρη και το μεγαλύτερο μέρος των διαδρομών που φιλοξενούσαν το βάναυσο αυτό σπορ που κάνουμε προσδίδοντάς του ρομαντισμό και γαληνεύοντας τους βρυχηθμούς των άγριων κινητήρων φιλτράροντάς τους μέσα από τις μεταξένιες φυλλωσιές και τους λυγερούς κορμούς των αιωνόβιων δέντρων τους είναι πια «καμένη γη». Η Ελλάδα δεν είναι πια η ίδια. Τα ταξίδια μας, οι αγώνες μας, το αγνάντεμα και τα όνειρά μας έχουν πια άλλο χρώμα. Το πράσινο μας εγκατέλειψε. Ήρθε η ώρα του μαύρου.
Στις ειδικές διαδρομές της Ηλείας...Κι εμείς τι κάναμε; Τι κάναμε για να μην καεί η Πάρνηθα; Ήταν ωραία όταν, βγαίνοντας μετά από 5 ώρες χαμένοι με τα καθαρόαιμα στα μονοπάτια της Γκούρας, βλέπαμε τα ελάφια να μας κοιτάζουν στην άκρη της όασης του λιβαδιού που προσεγγίζαμε. Ήταν ωραία όταν τις νύχτες πριν από περίοδο ανελέητης δουλειάς μέναμε ένα βράδυ στο καταφύγιο για να μπούμε ανανεωμένοι σε 40 μόλις λεπτά στην Αθήνα. Ήταν καλά όταν διασχίζαμε τα ξέφωτα με τα mountain bikes και δροσιζόμασταν στις πηγές της. Τώρα; Τώρα θα πρέπει απλώς να αποδεχτούμε τη μοίρα στην οποία μας οδήγησε η παιδεία μας. Η απληστία και τα καθοδηγούμενα όνειρα που καλλιέργησε τα τελευταία χρόνια το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας θα είχαν μια και μόνο κατάληξη, ήταν το μόνο σίγουρο. Ο κάθε πολίτης της χώρας μας είχε, έχει και θα έχει ένα και μοναδικό όνειρο. Τη δημιουργία ενός πακτωλού χρημάτων ικανού να του εξαγοράσει την πλασματική προσωπική του ολοκλήρωση, φυσικά μέσα από ρεμούλες και φυσικά δίχως να προσπαθήσει με έννομα και αξιοκρατικά μέσα. Μέσα σε αυτή την ξέφρενη κούρσα τα πάντα ισοπεδώνονται. Ο σκοπός είναι εις και οι τρόποι δοκιμασμένοι και αλάνθαστοι. Ο καθένας για την πάρτη του με ύστατο σκοπό την υποδούλωση όσων περισσότερων γίνεται και την εκμετάλλευση των δικλίδων που θα του αποφέρουν τον πλούτο, θα του δημιουργήσουν «πρόσωπο», θα μπει στα δημόσια έργα και θα είναι πλέον άξιος να πληρώνεται πολλαπλάσια σε σχέση με τα όσα προσφέρει καταχρώμενος την υλική παρακαταθήκη μας. Σε αυτό το βωμό, ο Έλληνας, υπερπηδά διαδικασίες, αποκηρύσσει ήθη, έθιμα και αξίες και επιβουλεύεται ακόμα και τον οικολογικό πλούτο της χώρας του αρκεί να «πετύχει». Αυτή η αντιμετώπιση μάς οδήγησε στην καταστροφή του τόπου μας. Είτε αυτή προήλθε από οικοπεδοφάγους που με σύμμαχο τις περισσότερες φορές τις αρχές, την εκκλησία και το κράτος εποφθαλμιούν την συγκέντρωση αγροτεμαχίων, είτε αυτή προήλθε από την πλημμελή συντήρηση του δικτύου της ΔΕΗ ("που πρέπει άλλωστε να ιδιωτικοποιηθεί…"), είτε αυτή απλά προέρχεται από «ασύμμετρες απειλές» που αποτύχαμε να αντιμετωπίσουμε γιατί το μυαλό των όποιων ιθυνόντων ήταν στην εξέταση του επικερδέστερου σχεδίου προμήθειας εξοπλισμών ή την καλύτερη, ψηφοθηρικά, στρατολόγηση έμψυχου δυναμικού. Όπως καταλαβαίνετε, από τον πλέον υψηλόβαθμο μέχρι τον τελευταίο τροχό της αμάξης, οι βλέψεις της εργασιακής φύσης του κάθε Έλληνα είναι ξεκάθαρες. Η συγκέντρωση δύναμης και πλούτου. Κανείς, ούτε εσείς οι ίδιοι που έχετε την ψυχραιμία να διαβάζετε αυτές τις λίγες αράδες δε δουλεύει για να πετύχει ένα απώτερο σκοπό σε αυτή τη χώρα. Το πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας, μάς έχει τροφοδοτήσει με την ψευδαίσθηση της πλουτοκρατίας μέσα από την ασύστολη αποκήρυξη των αξιών και ο κάθε Έλληνας βλέπει την ευτυχία σε σχέση με το πόσο πλούσιος και δυνατός θα γίνει. Κύριοι, ένας τόσο κοροϊδεμένος λαός μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει στον τόπο του και μόνο γι’ αυτό είμαστε άξιοι.
Ο Λευτέρης εν δράσει στη Φτέρη, με συνοδηγό το Νίκο ΖακχαίοΣτην Ιαπωνία, ο αντίστοιχος υπεύθυνος της πυροσβεστικής θα είχε κάνει χαρακίρι (seppuku) στην κεντρική πλατεία της χώρας του. Ανακαλέστε στις μνήμες σας την περίπτωση του υπουργού που για να διασώσει την υστεροφημία του παρέδωσε με αυτή την ιεροτελεστία τη ζωή του στην κρίση του λαού του ώστε να εξιλεωθεί. Φυσικά, ο σύγχρονος Έλληνας έχει αποδιώξει την έννοια της ατίμωσης από την κουλτούρα του, άλλωστε η πολιτική και οι πολιτικοί της χώρας μας έχουν δείξει ότι αυτό πλέον είναι εξαγοράσιμο. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι καθ’ όλη αυτή τη διαδικασία της καταστροφής του περιβάλλοντος δεν υπήρξε ούτε μια παραίτηση. Στη χώρα που οι απόγονοι των καταδοτών κατά τις περιόδους κατοχής της από διάφορους λαούς είναι, λόγω συγκεντρωμένου πλούτου και συγκεκριμένα, γης, οι πλέον ευυπόληπτοι πολίτες και καθώς κανείς δεν ανατρέχει πια στο πόσους συμπατριώτες μας εκτέλεσαν οι Γερμανοί ή οι Τούρκοι για να βρεθούν με ολόκληρες εκτάσεις οι εν λόγω οικογένειες, τι συζητάμε; Όταν η εκκλησία «ξεπλένει» δασικές εκτάσεις, με το αζημίωτο βέβαια, και ουδείς τολμά να την αγγίξει, τι απαιτήσεις έχουμε; Όταν μάς έχουν μάθει να κωφεύουμε πετώντας μας ξεροκόμματα γιατί μάς αξίζει να έχουμε ακόμα την πατρίδα μας; Κύριοι, δε μας αξίζει να «στρίβουμε» πλέον μέσα σε δάση και ποτάμια. Οι αγώνες μας θα είναι μαύροι σα το δρόμο που έχουμε διαλέξει να ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια. Μην κοροϊδεύεστε, δεν έχουμε καμία σχέση με το λαό και τον πολιτισμό που θαύμαζε όλα αυτά τα χρόνια η υφήλιος και όπως είναι φυσικό, ούτε καν η πολιτεία δεν προστατεύει την εν λόγω κληρονομιά. Εκούσια ή ακούσια, σίγουρα όμως υποσυνείδητα, δεν προστατεύτηκε ούτε καν το λίκνο της αγνότερης έκφρασης του πολιτισμού, των Ολυμπιακών αγώνων. Κάτι πεύκα κάηκαν… «Ρε καραγκιόζη, αυτά τα πεύκα ήταν ο Κρόνιος Λόφος, εκεί όπου οι άρχοντες της κριτικής επιτροπής δόξαζαν τους αθλητές», ακούστηκε μια φωνή απ’ το πλήθος… Φυσικά οι δηλώσεις «ξαναγυρίστηκαν» για να καλυφθεί το σπίλωμα του αξιότιμου και παντογνώστη πολιτικού… Μην θορυβήστε, δεν είναι κομματική η κρίση, όλοι το ίδιο δε θα έκαναν; Δεν χρειάζεται να διαγωνιζόμαστε πια, ούτε καν εμείς που με το άθλημά μας έχουμε γυρίσει όλη την Ελληνική ύπαιθρο. Σίγουρα θα ανακαλύψουμε τρόπους πέραν του συναγωνισμού για να βγάζουμε τους πρωταθλητές μας. Άλλωστε, παραείναι αξιοκρατικές οι διαδικασίες για τα Ελληνικά δεδομένα… Αντίο πανέμορφοι Ελληνικοί αγώνες. Καλή ξεκούραση εις τόπον δροσερό, εις τόπον χλοερό, εις τόπον αναψύξεως. Να δω μόνο πού θα τον βρείτε… ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ